De eenzame weg van rouw
Stilte, de immense stilte die volgt na de eerste periode van het verlies van een geliefde. De pijnlijke stilte die het verlies nog zo veel zwaarder laat voelen, de stilte die het gevoel geeft dat je helemaal alleen staat en maakt dat je nog nooit zo eenzaam hebt gevoeld.
Rouw ís een eenzame weg. Ja, we hebben mensen nodig die met ons willen zitten als alle kleur uit het leven verdwijnt omdat we iemand die zo dierbaar was af moesten geven aan de dood. Ja, we hebben troostende handen nodig en schouders om op te steunen, dat helpt als de pijn TÉ is; te zwaar om te dragen, te vermoeiend omdat het zo alles omvattend kan zijn, te oneerlijk dat juist deze geliefde moest gaan..
En ja, we hebben mensen nodig die in stilte met iemand in rouw durven te zitten, die tranen niet meteen weg willen poetsen omdat ze begrijpen dat tranen, hoe heftig ook, juist helend werken. Tranen geven ruimte, iedere traan verteld over de eenzaamheid en het verdriet, maar ook over de liefde voor degene die er niet meer is, wellicht kunnen we ze zo als kleine pareltjes zien.
Toch, zal deze weg als we die te gaan hebben een weg zijn die we vooral alleen zullen bewandelen. Een weg zonder degene die we liefhadden, lief hebben, want dat wordt niet minder door het afscheid, en juist dat is het lichtpuntje zelfs als dat nog niet gezien kan worden. Een weg waarin ook mooie schatten te vinden zijn in de herinneringen aan ervaringen die gedeeld werden.
Rouw is de weg waarin we leren om ons gevoel te laten zijn, de weg die niemand anders kent, de weg naar ons hart waarin we afwisselend; dankbaarheid, verdriet, boosheid, liefde , eenzaamheid en troost tegen zullen komen. De weg van transformatie waarbij de emoties kunnen helpen om tot het punt te komen waar de pijn doorleefd is en liefde is wat blijft. Het punt waarin het besef komt dat een bepaalde vorm van missen altijd zal blijven omdat er fysiek nooit meer iets gedeeld kan worden, een vorm van missen die er ook mag zijn, maar die door de weg te gaan, kan verzachten terwijl de liefde tussen ons en de ander juist nog beter voelbaar kan zijn.
Liesbeth
Ps; ik weet dat de pijn te groot kan zijn om bovenstaande te begrijpen. Ik ben zelf jarenlang in de weerstand gegaan en heb ipv voelen juist de pijn weggestopt. Ik heb echter ook ervaren dat het leven geen aaneenschakeling van toevalligheden is, en dat er altijd momenten kunnen ontstaan waarin we het proces alsnog aan kunnen gaan.
Lief mens;
Achterblijven en los moeten laten wat je lief is, is te groot, teveel, te zwaar, hoe moet je doorgaan zonder die ene waar je zo intens mee verbonden was? Iedere traan is een teken van liefde, van houden van.. Als die tranen mogen zijn, zul je ooit voelen dat het missen heel voorzichtig steeds een beetje meer ruimte geeft aan de liefde en dat dat uiteindelijk blijft.
"God is emotie"
God? Wie is God? Waar is God? Er zijn genoeg redenen om te twijfelen aan God, om er zelfs afstand van te nemen. Want waar is God als iemand ziek wordt, als er afscheid genomen moet worden van een geliefde, als je je baan kwijt raakt, je inkomen wegvalt en daarmee misschien zelfs je huis? Als er weer een oorlog uitbreekt, of een crisis onze veiligheid ondermijnt.
Er zijn genoeg redenen om God als een verzinsel te zien, en De Kerk maakt het er niet beter op. Zal weinig twijfelaars terug kunnen brengen bij het Geloof.
Ook ik ken de periode waarin niemand met mij over God moest beginnen, voelde me verlaten, en de Kerk toonde totaal geen gevoel, sprak alleen maar over zonde, terwijl ik net 2 belangrijke mensen in mijn leven af had moeten geven. De een kwam niet meer thuis door een aanrijding, de ander had een lang ziekbed achter de rug en moest na haar lange vechten toch opgeven. Daarin zal ook altijd een stuk verdriet blijven en dat mag. Dat hoort bij mij en mijn leven. Maar God was er op dat moment geen onderdeel van. We kennen allemaal wel het oordeel; Als er een God was, dan zou ziekte, armoede en honger niet bestaan.
Maar wat als we God nou eens anders gaan bekijken? Minder als die hooggeplaatste persoon die alleen maar een oordeel over ons wil vellen zodra we overleden zijn. Dat is wat de Kerk mij schetste, en ik kon nooit iets met dat verhaal. In mijn beleving is God Liefde.
Maar goed, ik was ondanks dat lang geen vriendjes met God. Ik zoek het zelf wel uit. Stop mijn verdriet vooral ver weg en zie wel hoe ik het leven doorkom.. Dat was lang mijn visie. Een visie die blijkbaar niet werkte, want uiteindelijk ging ik onderuit, wist niet meer hoe ik moest zijn, en wat ik moest doen om ooit nog eens iets van vreugde te kunnen voelen, ervaren.
Van alles geprobeerd, hulp gezocht, maar dat bracht niet wat ik nodig had. Wat had ik dan wel nodig? Precies dat waar ik niet naartoe wilde; de pijn doorleven, met begeleiding, dat wel, voor mijzelf was het te groot. Niet dat ik dit zelf meteen duidelijk had, alles in mij zat in de weerstand, vooral niet naar dat verdriet, vooral niet naar die pijn. Niet beseffend dat dit mij tegenhield om weer iets van licht te kunnen zien. Pas op het moment waar ik in de overgave ging, omdat ik het zelf echt niet meer wist, ging er een weg voor mij open.
Een simpele aankondiging in een weekblad bracht mij op een plek waar een ontmoeting plaats kon vinden, die mij weer bij degene zou brengen die mij kon begeleiden in het proces van afdaling.
Afdaling? Ja, afdaling. Daar heb ik niet om gevraagd, ik had immers geen idee, maar degene die me bijstond wist het wel al.. om het verdriet een plek te kunnen geven, mag je er doorheen. Gemakkelijk? Totaal niet! Het was een lange weg, maar als degene die je bijstaat, weet hoe het werkt en jou die weg vanuit liefde wil en kan laten gaan, ben je al halfweg.. Juist die liefde is belangrijk en daarin is God.
Besefte ik toen ook nog niet, ik was immers volop met mezelf bezig. Wat ik ergens wel besefte, was dat ik hoe dan ook tot de bodem moest gaan, zou ik dat niet doen, zou de pijn terug blijven komen.
Voor mijn gevoel is dat onze eigen kruisiging, de donkere nacht die we door moeten gaan om terug in het licht te komen. Geen kleinigheid, dat mag duidelijk zijn, maar het bijzondere is dat ik in dit proces wel ben gaan voelen dat er wel degelijk ‘iets’ is dat groter is dan het leven. De eerste glimlach kon er weer zijn, het eerste gevoel van er is nog iets om dankbaar voor te zijn. En langzaam het besef dat het verdriet ook juist een teken van liefde is. Het verdriet kon nu ook transformeren naar dankbaarheid voor wat ik wel heb gehad. Een liefdevolle moeder en een geweldige broer. Het fysieke missen kan nog steeds in momenten opduiken, maar ik kan oprecht zeggen dat de mensen die ik lief heb en die niet meer in het aardse zijn, wel bij me zijn, als ik aan ze denk voel ik de liefde, en de verbinding tussen ons. En dat kan niets meer bij me weghalen.
Genoeg om dankbaar voor te zijn, naast de stukken die blijven, en als bonus in dat hele proces ook een andere verbinding voelen. Niet omdat het door de kerk opgedrongen is, maar omdat ik het gevoeld heb tijdens mijn proces, in mijn gezin dat mij deze weg kon laten gaan, in mijn zussen die vanuit hun liefde er voor mij waren, in de mensen die me door de pijn konden begeleiden en ook in het proces zelf, waar alles ‘toevallig’ bij elkaar kwam.
Daar vond en vind ik God, Niet een wezen dat mij verteld hoe ik mijn weg moet gaan, niet een wezen dat van mij verlangt dat ik goed ben voor de ander; maar wel ‘iets’ dat groter is dan het leven zelf, dat vanuit liefde ons onze weg laat gaan in de hoop dat we uiteindelijk via onze emoties en inzichten beseffen dat er wel degelijk een verbinding is en dat we die bij en door elkaar kunnen zien.
Liesbeth
Wil jij jouw verhaal delen? Heb je ervaringen of emoties die gedeeld willen worden? Soms is een luisterend oor al heel waardevol.